Paarden maken geen gebruik van taal in woorden. Zij trappen niet in mooie praatjes, want die zeggen hun helemaal niets. Zij verstaan maar één taal en dat is die van het lichaam – een taal die wij vaak niet  goed meer beheersen, omdat we ons vaak niet bewust zijn van wat ons lijf doet en duidelijk wil maken. We luisteren vaak  niet naar ons bonkende hart, negeren kramp in onze nek en schouders en merken niet op dat we op een bepaalde manier naar anderen kijken. Onze ademhaling, hartslag, lichaamshouding, spierspanning vertellen paarden daarentegen boekdelen. 

De interactie met het paard activeert het oxytocinesysteem. Oxytocine is een rustgevend hormoon dat tijdens positieve sociale interactie wordt vrijgemaakt. Paarden geven ons een ervaring mee waar we van groeien. Het mooie is dat  paarden je steeds een nieuwe kans geven. ‘Ze leven in het hier en nu. Ze kijken eerlijk, zonder voorkennis, zonder over je te oordelen. Hoe moeilijk het contact soms ook verloopt met het paard, zodra jij je aanpak verandert, reageren ze daar onmiddellijk op. Ze zien je zoals je op dat moment bent, hoe je daarvoor handelde speelt geen rol meer. Bovendien zijn ze heel vergevingsgezind; ze vergeven je jouw fouten en accepteren je excuses. Daarom zijn het zulke mooie leraren. Ze kunnen veel hebben zolang de intentie maar goed is.’ 

Voel je je onzeker of ongemakkelijk bij paarden? Geen probleem! Niets moet, alles mag...